Czasami dla rodziców ustalenie zasad korzystania ze smartfona przez dziecko może być dość trudne. Bez jasnych wytycznych wielu nastolatków najchętniej nie wypuszczałoby smartfona z ręki.
W większości szkół istnieją zasady dotyczące korzystania ze smartfonów. Omów je z dzieckiem, wyjaśnij oraz poinformuj, że oczekujesz od niego przestrzegania zasad obowiązujących w szkole.
Od najmłodszych lat pokazuj dziecku, że czas rodzinny jest dla Ciebie ważny, staraj się nie przerywać rozmów i zabaw z dzieckiem rozmowami telefonicznymi, czy smsami.
W domu wprowadź zasadę, że w czasie posiłku nie korzysta się ze smartfona. Zasada ta ma dotyczyć również dorosłych. Dzieci uczą się poprzez obserwację zachowania rodziców.
Ustal z dzieckiem, że podczas odrabiana lekcji nie korzysta z telefonu (chyba, że jest on potrzebny w celach edukacyjnych). Odpowiadanie na wiadomości tekstowe lub śledzenie mediów społecznościowych może bardzo rozpraszać nastolatków, którzy próbują się uczyć.
Jeśli Twoje dziecko ma trudności z samokontrolą czasu spędzanego ze smartfonem, nie powinno mieć go w swoim pokoju na noc. Nastolatki, które trzymają telefony w swoich pokojach w nocy, prawdopodobnie będą odpowiadać na wiadomości tekstowe lub aktualizacje w mediach społecznościowych w środku nocy, co zakłóca ich sen.
Można wyznaczyć limit czasu korzystania ze smartfona na dany dzień.
Po ustaleniu zasad korzystania z telefonu komórkowego stwórz umowę dotyczącą zachowania. Następnie poproś dziecko/nastolatka o sprawdzenie i podpisanie umowy.
Co jednak zrobić, gdy pomimo ustalenia zasad, dziecko/nastolatek ich nie przestrzega?
Może być tak, że mamy do czynienia z uzależnieniem od smartfona. Jest to uzależnienie behawioralne, w odróżnieniu do uzależnień chemicznych, gdy dana osoba zażywa jakąś substancję chemiczną np. alkohol lub narkotyk. W uzależnieniu behawioralnym osoba nałogowo wykonuje jakieś czynności, które dostarczają jej uczucia przyjemności, ulgi czy euforii. Przyjemność ta zwykle jest krótkotrwała, stąd konieczność stałego powtarzania danego zachowania.
O uzależnieniu dziecka/nastolatka mówimy wtedy, gdy pod jego wpływem dochodzi do zaburzeń w jednym lub kilku obszarach życia, np. takich jak: relacje z rówieśnikami, realizacja zadań edukacyjnych, relacje rodzinne, problemy zdrowotne – zarówno fizyczne jak i psychiczne.
Toczy się również wiele dyskusji na temat tego, czy ludzie są uzależnieni od samego smartfona, czy od aplikacji, do których zapewnia on dostęp. Wielu użytkowników używa smartfonów głównie do uzyskiwania dostępu do aplikacji do komunikacji i mediów społecznościowych.
Jak pokonać uzależnienie od smartfona?
Podobnie jak w przypadku każdego problemu związanego z uzależnieniem, ważne jest, aby ocenić zakres problemu i dotrzeć do jego źródła. Dlaczego uważasz, że dziecko ma problem? Jak to wpływa na zdrowie dziecka, jego relacje lub naukę? Czy problem jest bardzo poważny, czy też uważasz, że musisz wprowadzić niewielkie ograniczenia? Trzeba też ustalić przyczynę, co powoduje, że dziecko spędza tak dużo czasu ze smartfonem, aby móc rozwiązać indywidualne problemy. Czy jest to potrzeba bycia w mediach społecznościowych? Czy granie? A może dziecko ogląda śmieszne filmiki lub słucha muzyki? Warto się zastanowić, czy istnieją emocjonalne wyzwalacze, które powodują, że dziecko korzysta ze smartfona, takie jak: nuda, smutek, stres lub samotność? Nadmierne korzystanie ze smartfona może być formą ucieczki przed problemami, przeżywaniem trudnych emocji lub sposobem na radzenie sobie ze stresem.
Jeśli rodzice czują się bezsilni i nie potrafią poradzić sobie z problemem dziecka, warto pomyśleć o zwróceniu się o pomoc do specjalisty. Poradnictwo lub terapia w warunkach indywidualnych lub grupowych może być korzystna dla osób borykających się z nadużywaniem smartfonów. Jednym ze sposobów leczenia uzależnienia od smartfonów jest terapia poznawczo-behawioralna. Jest to rodzaj psychoterapii, który koncentruje się na zmianie określonych zachowań i poprawie regulacji emocjonalnej.
Nie można zaprzeczyć, że umiejętność czytania przez dziecko jest ważna dla jego sukcesu w szkole, pracy i ogólnie w życiu. Bardzo możliwe jest zapewnienie dziecku sukcesu poprzez czytanie mu od bardzo wczesnego wieku. Codzienne czytanie malcowi do snu z biegiem czasu tworzy fundament, który przynosi dziecku więcej korzyści, niż możesz sobie wyobrazić.
Słownictwo
Niezależnie od tego, czy czytasz książkę o przyjaciołach, morskich stworzeniach, czy przygodach odkrywcy, każda książka ma swój własny zestaw użytych słów. Dzieci, które czytają, mają znacznie większe i bardziej rozwinięte słownictwo niż inne dzieci. Wpływ czytania na rozwój dziecka można zobaczyć w badaniu przeprowadzonym na Uniwersytet Stanowy w Ohio. Wyniki pokazały, że dzieci, którym czyta się w pierwszych pięciu latach życia, mają przewagę 1,4 miliona słów nad dziećmi, którym nie czyta się w domu.
Na tym etapie bardzo polecamy krótkie książeczki, które dziecko na początku może czytać z rodzicami. Może samodzielnie oglądać obrazki a nawet tworzyć na ich podstawie własne historie. Często są to książeczki z grubszymi stronami które są odporne na małe rączki a nawet buzie.
Kiedy dzieci czytają lub słuchają opowieści, rozmyślają o słuchanej lekturze. To idealny czas na zadawanie im pytań i rozwijanie umiejętności krytycznego myślenia. Te pytania mogą zmienić pasywne działanie w angażujące i o dużej wartości. Ponadto czytane dzieciom wpływa pozytywnie na budowanie szerokiej wiedzy ogólnej i rozumienia otaczającego je świata.
Samodzielne czytanie
Jedną z korzyści płynących z czytania dzieciom przez rodziców jest to, że zachęca je do nauki samodzielnego czytania. Jeśli zobaczą, że czytasz, będą chcieli cię naśladować i nauczyć się czytać. Poza tym dzieci otoczone książkami wyrastają na dorosłych, którzy kochają czytać.
Umiejętności pisania i bogata wyobraźnia
Czytanie poprawia umiejętności językowe, co z kolei poprawia umiejętność pisania. Twoje dziecko nie tylko zrozumie poprawną strukturę zdań i będzie w stanie poprawnie używać części mowy, ale jego poszerzenie słownictwa pomoże mu w kreatywnym pisaniu. Czytanie pobudza wyobraźnię, która także jest potrzebna w tworzeniu dłuższych wypowiedzi pisemnych.
Nastolatki często sięgają po dłuższe formy. Nie jedna osoba z nas pamięta pewnie czasy zarwanej nocki, bo książka tak nas wciągnęła nie nie było mowy o jej odłożeniu. Mimo, że wiele rodziców skarży się na ilość czasu spędzonego przed monitorami są nastolatki które kochają czytać. Rodzicu – pamiętaj przykład idzie z góry. Dziecko uczy się przez przykład a nie wykład.
Kiedy dzieci słuchają opowieści, zwiększają swoją zdolność koncentracji na tym, co słyszą. Kiedy stają się zafascynowane szczegółami historii, zmuszają się do słuchania trochę dłużej, zwiększając w ten sposób czas koncentracji. Im bardziej interesująca i wciągająca jest książka dla dziecka, tym bardziej skupi ono uwagę podczas czytania. Czytanie może wydłużyć ogólny okres koncentracji dziecka i pomaga im osiągać lepsze wyniki w szkole.
Radzenie sobie z emocjami
Czytanie to uspokajające zajęcie, które wielu dorosłych podejmuje dla relaksu. Podczas gdy udowodniono, że korzystanie z urządzeń i oglądanie ekranów przed snem negatywnie wpływa na sen, czytanie książki działa odwrotnie. Uspokaja umysł i jest zdrowym nawykiem przed snem. Poza tym czytanie uczy dzieci o życiu i sposobach radzenia sobie z sytuacjami. Dzieci mogą dowiedzieć się o związkach, przyjaźniach, rodzinie i codziennych wydarzeniach życiowych oraz zobaczyć, jak sobie z nimi radzić.
Nauka empatii i zasad moralnych
Kiedy dzieci są pochłonięte opowieścią, ściśle identyfikują się z bohaterami, tak jak podczas oglądania filmu lub czytania dobrej książki. Te historie są pełne scenariuszy, w których bohaterowie muszą podejmować decyzje i wpływać na wynik wydarzeń. To, jak dzieci postrzegają te decyzje i działania bohaterów opowieści, wpłynie na ich własną moralność i wartości. Rozwijają także empatię i pozwalają patrzeć na sprawy z perspektywy innych.
Aby dziecko poznawało świat emocji i potrafiło sobie z nim radzić to także rodzic musi być z nim obyty. Mama i tata są pierwszymi osobami które naśladuje maluch. Od nich uczy się rozpoznawać emocje, radzić sobie w świecie i nawiązywać pierwsze relacje. Na jego drodze pojawiają się pierwsze wyzwania i stara się je pokonywać. Uczy się odpowiedzialności za siebie i innych. Z wiekiem robi postępy, pozwala sobie na spontaniczność i twórczość.
Wydawnictwo Naukowe PWN SA Mamy przyjemność być patronem medialnym tych książek.
Podniesiony głos, łzy, trzaskanie drzwiami, słowa których się żałuje… dom trzeszczy w posadach, nadciągają burzowe chmury i sztorm. Intensywne emocje, złość, żal, smutek, rozczarowanie. Gdzie twoja mała dziewczynka, która zachwycona wpatrywała się w ciebie, gdzie ten mały chłopiec który z uwagą słuchał wszystkiego co mówisz? A kiedy ty stałeś się wiecznie krytycznym, porównującym, drobiazgowym i czepiającym się rodzicem?
Z zaskoczeniem zauważasz, że twój nastolatek ma przed tobą tajemnice. Na dodatek od jakiegoś czasu oczekuje, że będziesz pukać wchodząc do jego pokoju i ścisza głos rozmawiając przez telefon, gdy znajdziesz się w pobliżu. Zaczyna mieć świat do którego nie masz dostępu. Niechętnie przystaje na twoje propozycje, ciągle podważa twoje decyzje.
Ale mamy też dobrą wiadomość, to że oddalacie się od siebie, to naturalny proces. Rodzic: – Mam wyciągać rękę do syna? Proponuję mu: „Może pójdziemy na rower?”. A syn nawet na mnie nie popatrzy znad klawiatury komputera, tylko odszczekuje: „Nie!”.
Psycholog:– I jedyne, co rodzic może zrobić, to niedługo tę propozycję ponowić. I ponawiać ją nieustannie. Tak, jak dawniej, gdy maluch uczył się jeść zupę łyżką – jeśli nawet wywalił cały talerz na świeżo wyprane ubranko, to dostawał kolejną szansę i nie musiał następnego dnia pościć. Tak więc wkrótce po odmowie powinna się pojawić kolejna propozycja, która mówi: „Świetnie jest mieć takiego syna jak ty.”
Rodzic:– Czyli mam do upadłego ma powtarzać: „Chodź ze mną”?
Psycholog: – Dokładnie. Trzeba całe życie powtarzać: „To wspaniale, że sam zjadłeś zupkę. Nieważne, że połowę rozlałeś na dywan – wkrótce się nauczysz”. Taka jest rola rodzica – bezustannie i cierpliwie zapewniać: „Wszystko w porządku”. Możemy natrafić na poglądy naukowców, którzy wiek dorastania nazywają „łagodną psychozą” lub „adolescencyjnym szaleństwem”. D.A. van Krevelen stwierdził, że: „dojrzewanie to okres życia, który wskutek swojego dezintegracyjnego charakteru sam może sprawiać wrażenie psychozy […] trudno bowiem na tym etapie odróżnić procesy patologiczne od normalnego rozwoju”. Nie ma ścisłych reguł dotyczących norm zgodnie z którymi powinien przebiegać proces dojrzewania, jakie zjawiska powinny zachodzić w określonym wieku, tzw. normy są tutaj bardzo szerokie. To właśnie częste konflikty i próby przejścia z rodzicami na bardziej partnerskie układy świadczą o tym, że rozpoczął się naturalny proces dojrzewania.
Rodzic: Rozumiem, ale dlaczego tak się dzieje?
Psycholog: Młody człowiek w jednych sytuacjach domaga się praw przysługujących dziecku, a w innych oczekuje traktowania jak osoba dorosła. Ilość i tempo zmian psychofizycznych jakie następują w okresie dorastania, powoduje że nastolatek jest zdezorientowany. Podobnie jest z rodzicami, stawiają coraz wyższe wymagania, oczekują odpowiedzialności, a jednocześnie nie chcą rezygnować z kontrolowania i ingerowania w sprawy córki i syna. Ustalenie nowych zasad dzieci z rodzicami wymaga wielkiej cierpliwości, życzliwości, wysiłku i zaangażowania z obu stron. Dodatkowo rodzice pragną ochronić nastolatka przed własnymi błędami młodości stawiając zakazy, a dużo lepiej byłoby podzielić się z dzieckiem własnym doświadczeniem, opowiedzieć o swoich odczuciach i obawach.
Szacuje się, że z uwagi na położenie geograficzne, w Polsce u większość osób poziom witaminy D3 w organizmie jest zbyt niski. Jakimi szkodliwymi zjawiskami skutkuje niedobór tej ważnej witaminy:
– u dzieci i młodzieży może skutkować nieprawidłowym rozwojem układu kostnego, natomiast u osób dorosłych występowaniem osteoporozy, ponieważ witamina D3 jest niezbędna w procesie wchłaniania i przyswajania wapnia i fosforu,
– wywołuje problemy z funkcjonowaniem systemu immunologicznego, co może skutkować występowaniem chorób z autoagresji (reakcja immunologiczna przeciwko własnym tkankom), takich jak m.in. stwardnienie rozsiane, reumatoidalne zapalenie stawów czy cukrzyca,
– powoduje zakłócenia pracy tarczycy, badania wykazały związek niskiego poziomu witaminy D3 z rozwojem choroby Hashimoto,
– zwiększa częstość zachorowań na choroby układu sercowo-naczyniowego, takie jak zawały serca i udary mózgu,
– w badaniach naukowych wykazano również związki niedoboru witaminy D3 z rozwojem zaburzeń i chorób psychicznych, takich jak: nerwica lekowa, depresja i schizofrenia.
Witamina D3 należy do witamin rozpuszczalnych w tłuszczach, więc jej wchłanianie zwiększa się pod wpływem tłuszczu zawartego w pożywieniu. Produkty spożywcze które zawierają witaminę D3 to: tłuste ryby (węgorz, śledź, dziki łosoś, tuńczyk, sardynki, makrela), masło, żółte sery i żółtko jajka. Sporo witaminy D3 występuje również w tranie. Należy pamiętać, że do prawidłowego przyswajania przez organizm witaminy D3 niezbędna jest witamina K2.
W związku z tym, ważna jest profilaktyka niedoboru witaminy D3 w organizmie:
– zdrowe korzystanie ze słońca,
– badanie poziomu D3 we krwi,
– w razie wykrycia jej niedoboru: suplementacja witaminy D3.
Dobre zasady budowania relacji z dorastającym dzieckiem:
– Zasada akceptacji.
Dorastający nastolatek ma prawo do własnego życia, nie musi swoim życiem spełniać oczekiwań rodziców.
– Zasada wiarygodności.
Nie należy postępować inaczej, niż się mówi. Co innego wyrażać słowami, a co innego gestami i emocjami. Zachowania rodziców wobec dorastających dzieci powinny być wiarygodne.
– Zasada poszanowania intymności.
Młodzież ma prawo do własnej intymności, której strzeże z całą mocą. Uszanować należy tajemnicę ich kieszeni, szuflad i telefonów.
– Zasada równych zobowiązań.
Dotyczy tak samo nastolatków jak i rodziców. Jeżeli dorastająca osoba podjęła się wykonania czegoś, należy to do końca wyegzekwować. Ale też wszystkie zobowiązania podjęte wobec nastolatka przez rodziców, powinny być realizowane.
– Zasada stabilności.
Poczucie pewności dotyczące tego, co jest dobre, a co złe, daje młodemu człowiekowi wewnętrzną siłę do podejmowania trudnych wyborów.
– Zasada umawiania się.
Polecenia kierowane do młodzieży powinny być formułowane w postaci konkretnych instrukcji, wypowiedzianych głosem spokojnym, ale stanowczym. Bezosobowe mówienie „należy zrobić” lub wydawanie rozkazów jest mało skuteczne.
– Zasada otwartości na informacje.
Rodzice mogą wiele nauczyć się od swoich dorastających dzieci. Można nawet poprosić syna czy córkę o radę i pomoc. W takiej doradczej roli młody człowiek czuje się ważny i odpowiedzialny.
– Zasada humoru.
Narastające napięcie, atmosferę zdenerwowania w domu można rozładować humorem. Wytwarza on dystans wobec problemów.
Nastolatek – nie dziecko i nie dorosły. Zasiedla cały świat. Panoszy się w Internecie. Często żyje stadnie, występuje w grupach i parach. Śmieje się i mówi głośno, a w okresie tokowania zachowuje się wyzywająco i ubiera tak, aby wyróżnić się z tłumu. Często farbuje włosy, robi sobie tatuaże, kolczykuje ciało i maluje twarz w barwy ochronne. Wiele do życzenia pozostawia kultura nastolatka, co prawda słucha muzyki, ale robi to narażając na uszkodzenia słuchu siebie i najbliższe otoczenie. Jego związki miłosne są zwykle przelotne, lecz bardzo burzliwe. Dorośli przedstawiciele gatunku wymyślili szkołę, jako narzędzie które ma socjalizować i przystosować do życia w społeczeństwie, te nieopierzone jeszcze osobniki – jednak pomysł ten jest nietrafiony, ponieważ zgrupowanie w jednym budynku setek nastolatków, to mieszanka wybuchowa. Już lepiej byłoby dla dobra ogółu izolować ich od siebie nawzajem i społeczeństwa. Nastolatek, to egzemplarz przeświadczony o swojej wyższości nad rodzicami i nauczycielami, właściwie nad wszystkimi pozostałymi starszymi i młodszymi osobnikami. Każde nowe pokolenie nastolatków buntuje się tak samo, uważając, że ich kontestacja to świeży powiew w świecie sztywnych zasad dorosłych osobników … i tak historia powtarza się z pokolenia na pokolenie. Na szczęście z bycia nastolatkiem szybko się wyrasta, inaczej los ludzkości byłby poważnie zagrożony.
Subskrybuj
